In een evaluatie van de Canadese draadloze gedragscode, die in juni 2013 zijn intrede deed, heeft de telecomregulator van het land twee belangrijke wijzigingen aangebracht die de eigendomskosten mogelijk verlagen en het voor consumenten gemakkelijker maken om van aanbieder te veranderen.
In een verklaring kondigde de Canadese Radio- televisie- en Telecommunicatiecommissie (CRTC) met ingang van 1 december 2017 het einde aan van het ontgrendelen van vergoedingen voor Canadezen met bestaande apparaten en, misschien nog belangrijker, een mandaat dat alle nieuwe apparaten vanaf die dag zal ontgrendeld verkocht moeten worden, zelfs indien gekocht bij een koerier op contract.
Vanaf 1 december kunnen alle Canadezen bij hun provider gratis een ontgrendelingscode voor een vergrendelde telefoon aanvragen - momenteel rekenen de Big Three-providers tussen de $ 35 en $ 50 voor de service - waardoor deze kan worden gebruikt op elke concurrerend netwerk, in eigen land of tijdens een reis naar het buitenland. Het stelt klanten ook eenvoudig in staat om van aanbieder te wisselen en hun compatibele telefoon naar een nieuwe over te brengen als ze dat wensen. Wat echter niet wordt gezegd, is dat veel telefoons die tegenwoordig op koeriersniveau worden verkocht, waaronder de Google Pixel en de komende Essential Phone, door de fabrikant worden ontgrendeld. Andere apparaten, zoals de Galaxy S8, worden ontgrendeld verkocht en vergrendeld op de eerste simkaart die in de telefoon is geplaatst.
Overschakelen naar een ander netwerk zal ook eenvoudiger zijn onder de nieuwe regels, omdat klanten binnen 15 dagen servicecontracten kunnen annuleren zonder boetes te betalen voor het opnieuw aanvullen van de telefoon, iets dat de eerste versie van de draadloze code probeerde aan te pakken, maar volgens de consument belangenorganisaties gingen niet ver genoeg.
Ontgrendelde telefoons gaan misschien weg, maar vervoerders zullen nog steeds exclusieve telefoonnummers nastreven om zich te onderscheiden.
Aangezien de overgrote meerderheid van de Canadezen een van de drie bedrijven betaalt voor mobiele service, die allemaal een aantal overeenkomsten hebben in netwerksnelheid, dekking, apparaatbeschikbaarheid en plankosten, is dit meer een gemak dan wat dan ook, maar het huidige retourbeleid beperkt handset keert terug naar 30 minuten gesprekstijd en 50 MB aan gegevensgebruik, een absurd roofzuchtige reeks cijfers.
Een van de belangrijkste wijzigingen in de draadloze code zal ook de minst spraakmakende zijn: gebruikers van de secundaire lijn kunnen niet langer instemmen met te hoge kosten zonder toestemming van de primaire accounthouder. Dit betekent dat ouders in staat zullen zijn toezicht te houden op en goedkeuring te geven voor kosten voor roaming of gegevensoverschrijdingen per lijn, waardoor een overzicht van het eerste Wireless Code-concept wordt vastgesteld dat miljoenen dollars aan onnodige kosten veroorzaakte. Primaire rekeninghouders kunnen secundaire lijnen nog steeds toestemming geven om overschrijdingen goed te keuren, maar het zal een opt-in proces zijn.
De bestaande overschotten van $ 50 voor binnenlandse en $ 100 internationale roaming zijn nog steeds van kracht, maar de CRTC heeft expliciet verklaard dat ze van toepassing zijn op iemands gehele account, niet op een individuele lijnhouder. Voor grote families die dataplannen delen, kan dit ertoe leiden dat limieten worden bereikt en dat overschotten moeten worden goedgekeurd, veel eerder in de factureringscyclus.
Dit zal het voor Canadezen gemakkelijker maken om de vervoerders te verlaten die ze graag haten.
Sinds de oprichting in 2013 en de strikte handhaving in 2015 is de Wireless Code bekritiseerd omdat deze draadloze providers in staat stelt de servicekosten binnen de bestaande regels te blijven verhogen. Belangenorganisaties zijn van mening dat zonder een robuuste MVNO-markt, waar luchtvaartmaatschappijen wholesale-toegang tot hun netwerken verkopen aan kleinere bedrijven in een model dat populair wordt gemaakt door breedbandinternet, Canadezen gedwongen zullen blijven een hoge prijs te blijven betalen voor hun maandelijkse service. Vervoerders rechtvaardigen de prijzen door te zeggen dat, Canada een enorm land is, netwerkupgrades en onderhoud duurder zijn dan waar ook ter wereld, maar critici wijzen op een gebrek aan concurrentie om de prijzen hoog te houden.
De draadloze code verplicht geen prijzen, en deze nieuwe wijzigingen zijn weliswaar bewonderenswaardig, maar hebben geen betrekking op de kernproblemen van concurrentie op de Canadese draadloze markt. Door apparaten echter vrijer te kunnen verplaatsen en zonder service-tests te moeten betalen, kunnen Canadezen gemakkelijker rondkijken, wat kan leiden tot minder klachten over de bedrijven die Canadezen graag haten.
