Inhoudsopgave:
De nieuwe auteursrechtrichtlijn van de Europese Unie zal de manier waarop we nieuws en andere online-inhoud consumeren drastisch veranderen. Hoewel oorspronkelijk bedoeld om ervoor te zorgen dat makers en nieuwsorganisaties redelijk worden gecompenseerd voor hun werk, zal de richtlijn het waarschijnlijker maken dat kwaliteitsnieuws moeilijker te vinden is, financiële en technische wegversperringen voor kleinere online uitgevers en makers in de weg staan, vrije meningsuiting belemmeren en een negatieve invloed hebben op internet cultuur.
De richtlijn bevindt zich momenteel in de late fase van gesloten deuronderhandelingen tussen de Europese Commissie, het Europees Parlement en de Europese Raad voordat deze in stemming wordt gebracht door EU-lidstaten. Als het wordt aangenomen zoals het is, is het een belangrijke verandering in de machtsverhoudingen rond online auteursrecht. De rimpelingen van de EU-CD zullen waarschijnlijk zelfs buiten de EU-grenzen worden gevoeld - in gebieden zo ernstig als grote nieuwsverslaggeving en zo dom als de memes die we op Twitter en Facebook zien.
De richtlijn wordt ondersteund door een aantal Europese reuzen en grote platenmaatschappijen en muzikanten zoals Paul McCartney. Maar het wordt geconfronteerd met groeiende tegenstand van techreuzen, sociale netwerken en online contentmakers, evenals campagnegroepen zoals de EFF en academici zoals Tim Berners-Lee, de wereldwijde webuitvinder.
De belangrijkste controverse concentreert zich op de artikelen 11 en 13 van de richtlijn, ook bekend als de "link tax" en "upload filter" -vereisten.
De linkbelasting
Artikel 11 dwingt nieuwssites Google en anderen in rekening te brengen voor fragmenten.
Artikel 11 vereist dat online nieuwsaggregators zoals Google, Facebook of Twitter licentiekosten betalen aan nieuwsorganisaties bij het tonen van fragmenten van hun berichtgeving, en dwingt nieuwsorganisaties om deze kosten in rekening te brengen. Het doel is om nieuwsuitgevers met contant geld te compenseren voor de delen van hun artikelen die worden gebruikt op plaatsen zoals Google Nieuws, waar u naast de kop een afbeelding en een korte samenvatting kunt zien. Het argument van grote uitgevers is dat Google en anderen hun inhoud verzilveren door links en fragmenten weer te geven op 'platforms waarmee inkomsten worden gegenereerd', en dat ze een deel van de actie willen.
Aan de andere kant is het idee dat een lezer langs een fragment zou scheren waar ze anders zouden klikken en het hele verhaal zouden lezen op zijn best omstreden. Wat meer is, de EU-CD vereist een "niet-af te zien" licentiekosten, wat betekent dat kleinere uitgevers die extra zichtbaarheid van aggregators zoals Google nodig hebben, niet zomaar een link fee van nul kunnen rekenen.
Zoals gemeld door SearchEngineLand ging een soortgelijke wet die in 2015 in Spanje van kracht was behoorlijk slecht voor alle betrokkenen, wat uiteindelijk resulteerde in het volledig sluiten van Google Nieuws in dat land.
Google heeft onlangs een voorbeeld gepubliceerd van hoe Google Nieuws eruit zou kunnen zien in een wereld na artikel 11 - in wezen een pagina met zoekresultaten die op het eerste gezicht lijkt te zijn gebroken. Geen uitgebreide koppen. Geen thumbnails. Geen fragmenten.
In december benadrukte Richard Gingras, de vice-president van het bedrijf, verdere problemen voor kleine uitgevers, die complexe commerciële overeenkomsten met individuele aggregators zouden moeten aangaan om te kunnen concurreren om online aandacht.
Artikel 11 zou commerciële deals met uitgevers kunnen sluiten om hyperlinks en korte stukjes nieuws te tonen. Dit betekent dat zoekmachines, nieuwsaggregators, apps en platforms commerciële licenties moeten opzetten en besluiten welke inhoud op basis van die licentieovereenkomsten moet worden opgenomen en welke moeten worden weggelaten.
Bedrijven als Google zullen in feite in de positie komen om winnaars en verliezers te kiezen. Online services, waarvan sommige geen inkomsten genereren (bijvoorbeeld Google Nieuws), moeten keuzes maken over de uitgevers waarmee ze omgaan. Momenteel kunnen meer dan 80.000 nieuwsuitgevers over de hele wereld verschijnen in Google Nieuws, maar artikel 11 zou dat aantal sterk verminderen. En dit gaat niet alleen over Google, het is onwaarschijnlijk dat elk bedrijf in staat zal zijn om elke afzonderlijke nieuwsuitgever in de Europese Unie in licentie te geven, vooral gezien de zeer brede definitie die wordt voorgesteld.
Het is ook niet duidelijk waar de lijn zou worden getrokken tussen een fragment, waarop de linkbelasting van toepassing zou zijn, en een eenvoudige hyperlink, die dat niet zou doen. Aggregators zullen zich waarschijnlijk aan de kant van voorzichtigheid vergissen, anders zouden ze in de rechtbank belanden.
Als testcase voor wat artikel 11 voor uitgevers zou kunnen betekenen, rapporteerde Ars Technica in 2015 dat toen de vergelijkbare nieuwsbelasting voor Spanje van kracht werd, met name kleinere verkooppunten een daling van 14 procent in het verkeer leden, waarbij sommige lokale diensten volledig stopten.
Het uploadfilter
Artikel 13 van de EU-CD is nog problematischer en ingrijpender. Het maakt sites die door gebruikers gemaakte inhoud hosten, zoals YouTube, Twitter en talloze anderen, aansprakelijk voor inbreuk op het auteursrecht op hun platforms. Ze zijn aan de haak en kunnen in de EU worden aangeklaagd door rechthebbenden zoals filmstudio's en tv-netwerken voor dingen die door hun gebruikers worden geüpload. Als zodanig zouden ze hun platforms proactief moeten controleren op inbreuk op het auteursrecht. Dat betekent dat dingen zoals memes, inclusief alles wat auteursrechtelijk beschermd is (met andere woorden, de meeste memes), of screengrabs uit een film of tv-programma gefilterd moeten worden voordat de inhoud online wordt gepubliceerd.
Artikel 13 gaat over meer dan alleen het verbieden van memes.
Aangezien de EU-wetgeving geen fair use-bepaling bevat - in tegenstelling tot de VS - zou deze kunnen worden uitgebreid met beelden van films, tv-shows en games die in kritiek en commentaar worden gebruikt.
Bescherming tegen legitieme inbreuk op het auteursrecht is belangrijk. Evenzo komt iets zo draconisch als artikel 13 ver over de streep in verstikkende vrije meningsuiting. Er is een groot verschil tussen groothandeldiefstal van een volledig auteursrechtelijk beschermd werk en het delen van een reactie-GIF op Twitter. Dit laatste is geen echte inbreuk in de geest van de wet, het is een onderdeel van de manier waarop we vandaag online communiceren. Maar die nuance gaat verloren op de EU-CD.
Aangezien artikel 13 platformhouders standaard aansprakelijk stelt, betrachten ze vrijwel zeker een overvloed aan voorzichtigheid, wat leidt tot een overvloed aan valse positieven: gebruikersposten worden ten onrechte gecensureerd. Dit is al te zien in het ContentID-systeem van YouTube, dat achteraf geüploade video's scant en rechthebbenden toestaat om geld uit video's te halen of over te hevelen met behulp van hun inhoud. Vaak stelt ContentID rijke houders van rechten in staat om geld te verdienen aan het transformatieve werk van kleinere YouTubers, of dergelijke werken volledig te blokkeren op basis van een paar seconden inbreukmakend beeldmateriaal. We kunnen hier meer van verwachten als de EU-CD van kracht wordt - vooral als een nieuw, nog draconischer scansysteem video's en afbeeldingen van Europese makers moet goedkeuren voordat ze live gaan.
Het is ook niet moeilijk om je voor te stellen hoe zulke extreme beperkingen op tweets, YouTube-video's of Facebook-berichten op andere manieren door rijke rechthebbenden kunnen worden misbruikt, bijvoorbeeld om kritiek te censureren of te onderdrukken.
Dit alles wil niets zeggen over kleinere sociale mediaplatforms zonder de middelen om hun eigen auteursrechtenscannende megafilter te ontwikkelen voor door gebruikers gegenereerde inhoud. Net als bij artikel 11 worden de kleinste platforms het meest getroffen.
Inderdaad, als zoiets als artikel 13 vijftien jaar geleden is vastgesteld, is het onwaarschijnlijk dat Twitter of YouTube in hun huidige vorm zou bestaan.
Alle, behalve de grootste nieuwsuitgevers, profiteren van de zichtbaarheid en signaalversterking van plaatsing in nieuwsaggregators. En alle, behalve de grootste, rijkste content-makers profiteren van de ontspannen, logische benadering van auteursrechthandhaving die tegenwoordig op sociale media en videoplatforms doordringt. Het belangrijkste is dat de samenleving in het algemeen en de internetcultuur met name profiteren van gezonde vrije meningsuiting op online platforms, ongehinderd door belastende auteursrechten.
Als u in een EU-land woont en online op wilt komen voor vrije meningsuiting en competitie, kunt u hier actie ondernemen.
