Eind 2017 heb ik beloofd dat ik minder tijd op mijn telefoon zou doorbrengen, omdat ik wat van die vaak verspilde tijd wilde terugwinnen voor andere dingen, zoals lezen of meer tijd doorbrengen met echte mensen. Maar ik moet een telefoon gebruiken - en vaak veel telefoons - voor mijn werk, dus minder vaak opnemen is een lastige onderhandeling.
De afgelopen maanden merkte ik dat ik afhankelijk was van een functie die in 2016 debuteerde met Nougat, maar aanzienlijk verbeterde met Oreo: Multi-Window. Dit is niet iets nieuws: Samsung had jarenlang een eigen versie van de functie voordat Google deze in Android in het algemeen integreerde, maar zo weinig apps ondersteunden het dat het een soort spel werd om te zien welke combinaties zouden werken. Maar vandaag, begin 2018, ondersteunen bijna alle apps Multi-Window op een bepaalde manier, tenzij ze het hele scherm nodig hebben, zoals een game- of foto-app; en zelfs degenen die niet expliciet ondersteunen, zoals Spotify, werken redelijk goed.
Dankzij slim resizing werkt Multi-Window zelfs mooi op kleinere telefoons zoals de Pixel 2.
Multi-Window is voor mij enigszins een verslaving geworden - zelfs op kleine telefoons zoals de Pixel 2 (niet de 2 XL) merk ik dat ik een YouTube-video (in portretmodus) bovenaan bekijk terwijl ik door een webpagina in Chrome blader of op de hoogte van mijn collega's in Slack. 'S Ochtends gebruik ik de Clock-app om een koffietimer te starten terwijl ik mijn RSS-feeds in Newsblur bijhoud.
Er is geen oplossing met meerdere vensters voor elk probleem met multitasking, maar de schoonheid ervan - en alle telefoons met Android 7.0 Nougat en hoger kunnen het gebruiken, dat goed is voor ongeveer 30% van de apparaten - is dat het zo flexibel is. Een alternatieve grootte van ongeveer 65/35 laat portretgebruikers meer van één app zien, wat mijn voorkeur is voor het bekijken van YouTube-video's, omdat het niet mogelijk is (tenminste waar ik woon) om alleen naar de audio op de achtergrond te luisteren.
Multi-Window is de beste Android-functie die niemand gebruikt.
Zelfs zonder Multi-Window te gebruiken, bekijken steeds meer mensen regelmatig 16: 9-video-inhoud in portretmodus. Misschien zijn sommige gewoon te lui om de telefoon om te draaien, maar de waarschijnlijke reden is dat het gewoon gemakkelijker is om een telefoon rechtop te houden dan hem in de liggende modus te balanceren.
Bovendien maakt de toename van telefoons met een grotere beeldverhouding van 2: 1 (of in het geval van Samsung 18, 5: 9) Multi-Window nog nuttiger, omdat deze telefoons aanzienlijk meer verticale ruimte hebben om mee te werken om extra inhoud in portretmodus te kunnen bevatten. Zodat YouTube-video uiteindelijk dezelfde hoeveelheid verticale ruimte inneemt als op een telefoon met een 16: 9-display, maar er is veel meer ruimte voor een webbrowser of Twitter-feed als gevolg.
Multi-Window neemt ook niet slechts één vorm aan: op telefoons kan het ook verschijnen als een klein zwevend venster boven een andere app. Het meest opvallende voorbeeld is Google Maps, dat tijdens navigatie wordt verkleind tot een kleine miniatuur en met een paar tikken eenvoudig kan worden uitgebreid naar volledig scherm. Deze veelzijdigheid verbetert de ervaring echt, vooral wanneer ik als passagier in de auto visueel naar stapsgewijze navigatie-instructies kan verwijzen zonder verplicht te zijn naar de voorgrond-app.
Hoe meer ik experimenteer met Multi-Window, hoe nuttiger het wordt. En omdat het is ingebouwd in Android, merk ik dat ik het nu meer dan ooit gebruik. Natuurlijk is de functie het beste te gebruiken op grotere apparaten zoals tablets en Chromebooks, maar aangezien telefoons vandaag de dag als beide dingen werken - ik doe alles op mijn telefoon, inclusief werkgerelateerde taken - ik blijf gewoon doen wat ik doe ' ben aan het doen.
