Inhoudsopgave:
Het heeft een half jaar geduurd, maar eindelijk is de HTC Desire naar Amerika gekomen. Aangekondigd op het Mobile World Congress in februari 2010, bracht de Desire - codenaam de Bravo - een geheel nieuwe interface - Sense - naar Android 2.1, allemaal weggestopt in een telefoon die in wezen de Nexus One is, met een paar tweaks.
Op 27 augustus is de HTC Desire beschikbaar op US Cellular, met zijn 1 GHz Snapdragon-processor, Sense UI - en het nieuwe SLCD-touchscreen, dat het AMOLED-scherm vervangt dat de laatste tijd tekorten heeft gezien. Is het het wachten waard? Ontdek het na de pauze.
YouTube-link voor mobiel bekijken
Wat je krijgt met de Desire is eigenlijk een Nexus One met Sense, fysieke knoppen en een trackpad-knop in plaats van de trackball. Echt waar, dat is het wel, voor zover merkbare verschillen gaan.
OK, dat is niet helemaal waar. De Amerikaanse mobiele versie van de Desire heeft een 3, 7-inch SLCD-touchscreen (800x480 pixels) vervaardigd door Sony, in plaats van het Samsung AMOLED-scherm dat te zien is op de originele versie van de Desire, Nexus One en Droid Incredible. De reden voor de verandering is simpelweg dat Samsung problemen heeft gehad om de vraag naar de AMOLED-schermen bij te houden, wat leidde tot grote tekorten en nabestelde telefoons. Dus maakte HTC de overstap.
Als u de SLCD Desire alleen gebruikt, zult u er waarschijnlijk niets aan denken. Kleuren worden goed gereproduceerd, hoewel er nog steeds een beetje banding is op verlopen, maar zeker minder dan de Nexus One. Zet de SLCD Desire naast een Nexus One en het AMOLED-scherm, en verschillen zijn een beetje duidelijker. Kleuren zijn een beetje zachter, meer gedempt. Dat is niet noodzakelijk een slechte zaak. Ik ruil zachtere kleuren voor minder strepen.
Neem ze mee naar buiten en zonlicht is zonlicht.
In je hand voelen de Desire en Nexus One bijna identiek. Er is een extra facet aan de zijkanten van de wens, waardoor het een iets minder afgerond gevoel krijgt. Maar tenzij je er naar op zoek bent, zul je het waarschijnlijk niet eens merken.
De fysieke knoppen zijn een leuke afwisseling, gezien het feit dat de capacitieve knoppen van de Nexus One een beetje een nauwkeurigheidsprobleem hebben gehad - je moet iets hoger tikken dan je zou verwachten. Ik vind dat de trackball van de Nexus One iets nauwkeuriger is bij het selecteren van tekst dan het trackpad, maar dat kan alleen zijn omdat ik er meer aan gewend ben.
Ontbrekend aan de Desire zijn de oplaadcontacten op het onderste paneel, zodat je je Nexus One desktop dock of auto niet met de Desire zult gebruiken. (Eigenlijk past het in het autodock, maar nauwelijks, en u laadt het niet op.)
Onder de motorkap heb je een 1 GHz Snapdragon-processor, 512 MB RAM en 512 MB ROM. Verrassend genoeg rapporteert de telefoon alleen over 123 MB beschikbaar, wat echt niet zoveel is. Die last zal iets worden verminderd zodra de Desire een Android 2.2-update krijgt en je apps naar de SD-kaart kunt verplaatsen, maar toch is het verrassend laag. De telefoon wordt geleverd met een batterij van 1400 mAh met een spreektijd van maximaal 5 uur.
De Desire heeft een 5MP-camera met autofocus. De videocamera neemt standaard op met een VGA-resolutie (640x480), hoewel u dit kunt verhogen tot 800x480 of 1280x720 voor betere kwaliteit.
US Cellular heeft niet teveel van zijn eigen software op de Desire geladen. Er is een door Telenav aangedreven navigatie-app (naast Google Maps), de My Contacts Backup-app, Tone Room Deluxe (een stub-app die je naar een US Cellular Ringtone-repository brengt) en de alomtegenwoordige (maar nog steeds behoorlijk waardeloze) City ID-app. De andere usuals - Facebook, MySpace, Peep (HTC's Twitter-app), Quick Office en alle HTC-widgets zijn er.
Dus moet ik de Amerikaanse HTC Desire kopen?
Als je op US Cellular bent, is het een beetje een no-brainer of je de Desire, of de Samsung Acclaim, zijn andere Android-telefoon wilt krijgen, vooral met een data-abonnement dat begint bij $ 30, en beschikbare tethering.
De hardware is niet van de volgende generatie, maar het zit ook niet lang in de tand. Wat je krijgt, is een slanke, snelle telefoon met een van de nieuwere versies van Android en de strakke gebruikersinterface van HTC. En voor de meeste mensen zal dat prima zijn.
