Oninaki review: een fascinerend concept met flauw doorlopen

Inhoudsopgave:

Oninaki
De goede
De slechte
Oninaki Wat ik leuk vond
Oninaki: Wat ik niet leuk vond
Behoud wereldorde
Oninaki

Telkens als ik hoor dat Square Enix bij een andere RPG betrokken is, fladdert mijn hart en kan ik het niet helpen dat ik hoop krijg. Het zijn tenslotte de geweldige mensen die ons de Final Fantasy-serie hebben gebracht. Toen ik hoorde over Oninaki raakte ik meteen geïnteresseerd. Om te beginnen is het gemaakt door Tokyo RPG Factory, de ontwikkelaar die ons I ben Setsuna bracht. Bovendien toonde de dooskunst een prachtige kunststijl en het hoofdidee achter de game klonk fascinerend.

In Oninaki neem je de rol aan van Kagachi, een jonge man wiens ouders stierven terwijl hij nog maar een jongen was. De jonge Kagachi mocht echter niet treuren om het overlijden van zijn ouders. De heersende overtuiging is dat de doden niet kunnen deelnemen aan reïncarnatie als ze iets hebben dat hen terugbindt aan de wereld van de levenden. Kagachi's vroege trauma brengt hem ertoe op te groeien en een Watcher te worden - in feite een religieuze, politieagent en zwaardvechter in één. Hij en de andere Wachters dienen de Soeverein, Lobelia - een religieuze leider die de wetten van reïncarnatie strikt vasthoudt. Als zodanig zijn ze belast met het lokaliseren van verloren zielen, met hen te communiceren en hen te helpen verder te gaan. Ondanks het gevoel dat Kagachi een rechtvaardig doel dient, is er iets niet helemaal goed met deze wereld en het is aan de speler om te ontdekken wat dat is.

Hoewel Oninaki een intrigerend spelidee is in concept, gaat de plot zelf overal heen en is de dialoog gewoon niet goed. Toch is het gevecht super leuk, als het niet origineel is. Dit is een van die RPG's voor spelers die van een uitdaging houden. Het beschikt over vaardigheidsbomen om te stijgen, een Alchemist-winkel voor het upgraden van uitrusting en tal van vijanden om te vechten. Laat je niet misleiden door het schattige uiterlijk van de screenshots. Dit is een zwaar verhaal over verlies en dood. Het is momenteel beschikbaar op PS4, Nintendo Switch en Steam.

Oninaki

Leg de doden te rusten

Bottom line: Oninaki biedt een interessante kijk op hoe een wereld zou functioneren als het heersende geloof reïncarnatie inhield. De gevechtsmechanieken zijn uitdagend en je moet op de hoogte blijven van upgrades, skill trees en aanvalstypen als je ver wilt gaan. Het is beschikbaar voor PS4 en Nintendo Switch.

$ 50 bij Nintendo
$ 50 bij Steam

De goede

Fascinerend verhaalidee
Schitterende doosart
Uitdagende gevechten

De slechte

Onregelmatige plot
Slecht schrijven
Unoriginal RPG-elementen

Oninaki Wat ik leuk vond

De twee dingen die ik het leukste vond aan deze game waren de gevechtsmechanieken en het wereldidee. Als Watcher neemt Kagachi de controle over verschillende Daemons - speciale wapenzwaaiende zielen die niet verder kunnen in de cyclus van reïncarnatie. Wanneer het wapen van een Daemon wordt gequipped of "bezeten" wordt het Kagachi en werken de twee samen om vijanden te verslaan. Terwijl je vecht, zul je een niveau omhoog gaan en het mogelijk maken om de aanvallen van je Daemon in de skill tree te bevorderen. Dit leek echt veel op het gebruik van Blades in Xenoblade Chronicles 2 - daarover later meer. Het bevorderen van de vaardigheden van mijn Daemon en het leren over hun verleden, hield me meer geïnvesteerd en gaf me het gevoel dat ik sterker werd.

Je moet je vechtvaardigheden op de proef stellen en profiteren van de specifieke wapens van elke Daemon.

Dat gezegd hebbende, dit is geen spel voor iedereen die een casual play-through wil, zelfs wanneer het in casual mode wordt gespeeld. Boss battles zijn veel uitdagender dan in veel andere games. Je moet je vechtvaardigheden op de proef stellen en profiteren van de specifieke wapens van elke Daemon om je vijanden efficiënt te verslaan. Om te voorkomen dat je te veel afhankelijk bent van jezelf te helen, kun je maar een bepaald aantal helende wierook vasthouden. Ik hield van de uitdaging die deze gevechten met zich meebrachten, vooral omdat ik niet verwachtte dat het gevecht zo ingewikkeld zou zijn.

Terwijl je het land doorkruist, ontdek je nieuwe Daemons, elk met hun eigen unieke wapens en vaardigheden. Door bovenop de vaardigheidsboom van een Daemon te blijven, kun je krachtigere aanvallen krijgen en dus lastige tegenstanders opnemen. Er zijn tal van vijanden verspreid over elke kaart om je bezig te houden. Dit is geen turn-based RPG, dus ontwijk, sla of ren rond zoveel je wilt in de strijd.

Een van Kagachi's Watcher-vaardigheden is het vermogen om het land van de doden te doorkruisen. Met een druk op de knop kun je verloren zielen, vijanden of schatkisten zien die je eerder niet kon zien. Net als in The Legend of Zelda: Twilight Princess zorgt het schakelen tussen rijken ervoor dat je elke kaart in beide modi moet verkennen om echt alles te zien. Dit wekte natuurlijk de completist in mij en zorgde ervoor dat ik overal in beide modi moest rondrennen. Je zult meestal worden beloond met je inspanningen, hetzij door meer vijanden te vinden om mee te scoren of schatkisten met nuttige items.

Oninaki: Wat ik niet leuk vond

Toen ik begon met het downloaden van Oninaki, wist ik niet zeker wat ik kon verwachten. De box-art zag er prachtig uit en voelde meer gericht op volwassenen, maar het echte spel leek kiddie en minder serieus. Uiteindelijk ontdekte ik dat dit een van die spellen is waarbij de gameplay-kunststijl niet overeenkomt met de toon van de plot. En het voelt raar.

Kagachi wordt voortdurend in zware situaties geplaatst waar hij moet omgaan met dood, moord, een strikte religie en verlies. Dit stelde de game in staat om mogelijk enkele interessante concepten te verkennen, maar uiteindelijk slaagt dit er niet in. In plaats daarvan krast het eenvoudig over het oppervlak van veel van deze onderwerpen en schiet het weg in willekeurige richtingen met een grillige plot. In die geest voelt een groot deel van de dialoog tussen personages gedwongen en slecht geschreven. Er waren een paar plotwendingen die volledig onnodig waren en afbreuk deden aan het hoofdverhaal. Hoe dan ook, het maakt het echt moeilijk om contact te maken met het verhaal of te relateren met de hoofdpersoon.

De gevechtsopties van deze game hadden het gevoel dat ze van andere games waren gestolen in plaats van iets nieuws te creëren

Hoewel ik de vechtmechaniek in deze game leuk vond, kon ik het niet helpen dat ik ze eerder had gezien. Dat wil niet zeggen dat RPG's geen ideeën van elkaar mogen trekken, maar als ze dat doen, moeten ze toevoegen aan wat eerdere games hebben gedaan. De gevechtsopties van deze game hadden het gevoel dat ze van andere games waren gestolen in plaats van iets nieuws te creëren. Ik heb eerder gezegd dat de Daemons veel op het gebruik van Blades in Xenoblade Chronicles 2 voelden. In beide spellen kun je wapens wisselen, vaardigheden verbeteren en nieuwe aanvallen ontgrendelen. Het grote verschil is dat ik veel meer om Blade's achterverhalen gaf en ik vond de vaardighedenboom frustrerend om te gebruiken in Oninaki. Het is moeilijk om te navigeren om de vaardigheden te selecteren die je wilt upgraden.

3 van de 5

Oninaki is een verhaal dat de dood, religieuze overtuigingen en verlies onderzoekt. Hoewel het in theorie een geweldig idee is, komt het echte spel niet door op veel van de diepe ideeën die het zou kunnen aanpakken. In plaats daarvan krijg je een plot die van de ene gedachte naar de andere springt en zich in willekeurige plotwendingen verspreidt die niet lijken te passen. Toch staat de kunst vrij op zichzelf en is de strijd geweldig voor mensen die van intense RPG's houden. Verwacht gewoon niet iets te origineel, zoals veel van de vechtmechanieken eerder zijn gezien in andere games.