Ik ben een vertrouwend persoon. Misschien is het mijn leeftijd - opgegroeid als onderdeel van een generatie die nog steeds zonder toezicht buiten mocht spelen. Of misschien is het iets zuiders. Of misschien zie ik gewoon het glas halfvol koud, verfrissend bier.
Ik maak me in elk geval niet al te veel zorgen. En ik maak me meestal geen zorgen over alle digitale gegevens die ik elke minuut van de dag overhandig. Dat wil niet zeggen dat het me niet kan schelen. Ik doe het zeker. En er zijn sommige bedrijven die ik meer vertrouw dan andere. Kabelbedrijf? Schroef ze vast. Ik zou de stekker uit het stopcontact halen als ik kon. Maar ik denk niet dat ik er helemaal klaar voor ben om mijn vrouw en kinderen daaraan te onderwerpen. Mobiele drager? Ze zijn slechts na één ding. (Behalve wanneer ik op Project Fi zit. Die gasten rocken.)
Maar Google? Google weet waarschijnlijk meer over mij dan wie dan ook. Waarschijnlijk meer dan ik mezelf ken. Dat is nog nooit zo duidelijk geweest als toen ik door de eerste 100 pixels van het gedeelte Mijn activiteit in mijn Google-account scrolde. Alles waar ik naar heb gezocht. Apps die ik heb gebruikt. Websites die ik heb geopend. Bestemmingen waar ik naartoe heb genavigeerd. Alles daar, en vrijwel in realtime.
"Het is een beetje griezelig" is de regel die je meestal leest in verband met zoveel gegevens op één plek.
Waarom? Wat maakt wat ik deed eng? Ontsla ik mezelf van griezeligheid door er gewoon niet aan te denken? (Dat wil niet zeggen dat sommige van mijn zoekopdrachten niet eng zijn, maar dat is iets anders.)
Of kijk hier. Ik laat 99 Android-apparaten zien, wat gek is. (Het zou me niet verbazen als dat verkeerd is, en het is gewoon gekoppeld aan 99.) Ik zie elk proces dat een back-up maakt op de servers van Google.
Ik blijf terugdenken aan Apple's WWDC-keynote. Ik begrijp de reden achter het bewaren van uw gegevens op uw telefoon en het daar kraken in plaats van server-side. Maar ik heb alleen het woord van Apple dat het doet wat het zegt dat het doet. (En op het moment dat je je telefoon verbindt met een operator of internettoegangspunt of een app of service installeert - doe je iets anders dan het in principe inschakelen - dat gaat toch allemaal uit het raam.)
Als je niet graag ziet wat er op je digitale pad staat, moet je misschien twee keer nadenken over waar je überhaupt op loopt.
Ik ben meer geneigd om het bedrijf te vertrouwen dat me laat zien wat het doet. Dat laat me zien welke delen van mijn gegevens het gebruikt, en vertelt me hoe het het gebruikt, hoe ik kan bepalen of ik het in de eerste plaats wil delen. (Dat strekt natuurlijk ook tot het vertrouwen dat ik eigenlijk alles te zien krijg. Maar verdomme, je bent bereid om naar buiten te gaan en het risico te lopen de straat over te steken, of je kruipt thuis onder de dekens.)
Zeg niet alleen steeds maar weer "vertrouw me". Geef me reden om je te vertrouwen.
Google gebruikt veel van mijn gegevens. Verdorie, Google gebruikt al mijn gegevens. Om mij te dienen. Om zichzelf te dienen. En om ons allemaal te dienen. Maar wat meer is, is dat het me laat zien (OK, ik vertrouw erop dat het me laat zien) elk klein ding dat ik doe. Het is allemaal goed hier. Het is gemakkelijk te lezen, gemakkelijk te volgen. Het is transparant als de hel. En een beetje eng, ja. Maar dat laatste deel is mijn fout.
En ik zou het op geen enkele andere manier willen.
