Er is de laatste tijd veel gepraat over "bloatware". Sommigen van ons doen, anderen niet. En de laatste ronde begint ondenkbare proporties te bereiken.
Maar net als Vizzini van Wallace Shawn blijven we dat woord gebruiken. Bloatware. En misschien betekent het niet wat we denken dat het betekent.
Dus wat is "bloatware" precies? Hier is hoe ik het enige tijd geleden definieerde in ons langverwachte Android-woordenboek:
Bloat (ware): toepassingen - meestal ongewenst - die vooraf op een apparaat zijn geladen. Het is een beetje subjectief over wat bloatware is, en de keerzijde is dat deze applicaties providers in staat stellen om telefoons en tablets tegen gesubsidieerde prijzen te verkopen.
Ik denk dat die definitie vandaag de dag vrijwel altijd klopt, hoewel ik hem waarschijnlijk zou bijwerken om te zeggen dat die applicaties ook aangepaste versies zijn van wat je ook in AOSP-builds zou kunnen vinden, en functionaliteit en ontwerp toevoegen die verder gaan dan de kale versies.
Als we het over bloatware hebben, hebben we het over apps die we niet op onze telefoons willen hebben, vooraf geladen door de fabrikant of op verzoek van de aanbieder die de telefoon verkoopt. (Tenminste hier in de VS) En vaker wel dan niet worden bloatware op een partitie geplaatst die we niet kunnen bereiken zonder root-toegang. En dat is logisch. Als de telefoon wordt teruggezet naar de fabrieksinstellingen, worden deze teruggestuurd. Geen gedoe, geen gedoe. We hebben dragers zoals Verizon zien experimenteren met het overslaan van die in-ROM-route door de "bloatware" automatisch te downloaden en te installeren zodra de telefoon is verbonden met internet. Ik ben niet gek op dat idee, zowel vanuit het oogpunt van beveiliging als controle, maar ik snap het wel. En we hebben Dell een menu met opties zien aanbieden. Laat het enkele apps installeren die je misschien wilt tijdens de installatie, terwijl anderen voorbij kunnen schuiven. Dat is helemaal geen slechte functie.
En niet alle vooraf geïnstalleerde software is slecht. Ik gebruik misschien nooit de account-app die vooraf is geladen door AT&T of Verizon of Sprint of T-Mobile - ja, elk heeft zijn eigen - maar ik zou gek zijn om te zeggen dat die apps in geen enkel opzicht nuttig zijn. Ik heb nooit de e-mail-app van HTC gebruikt. Maar dat wil niet zeggen dat het niet goed of nuttig is, of dat 'niemand het gebruikt'. (Dat is een zin die automatisch onjuist is op het moment dat iemand het mompelt.) Of als u Gmail niet gebruikt, is het bloatware. Hetzelfde geldt voor andere apps die zijn gekoppeld aan Google-services. Als je ze niet gebruikt, zijn hun apps bloatware.
De kans is groot dat je eigenlijk geen telefoon wilt waarop geen apps zijn geïnstalleerd.
Dat is de reden waarom het frustrerend was om krantenkoppen te zien die uit dit SamMobile-stuk sprongen dat zegt dat Samsung de bloatware in de Galaxy S6 terugdraait en in plaats daarvan laadt met sommige Microsoft-apps, alsof de een beter of slechter is dan de ander.
Ik herinner me nog heel goed dat de laatste keer dat een telefoon vooraf werd geladen met Microsoft-apps. Het is niet goed afgelopen. (En hoewel dat ook een Samsung-telefoon was, is het belangrijk om te onthouden dat Verizon daar middenin zat.) Dat was echter lang geleden en de apps en services van Microsoft hebben sindsdien een lange weg afgelegd. En we gaan geen herhaling van de Fascinate zien, die de services van Google voor Bing ronduit verhandelde. Hoewel SamMobile niet weet wat van Samsung is verwijderd of wat van Microsoft is toegevoegd (en in dat geval, waar zijn we dan zo enthousiast over?), Maakt het niet echt uit. Als het verhaal waar is, ruil je slechts één suite apps voor een andere. Voorbelastingen zijn voorbelastingen. Of bloatware is bloatware.
Het simpele feit is dat bloatware subjectief is en onvermijdelijk. Sommige applicaties worden (en vrijwel altijd) voorgeladen. En zoals een wijze commentator onlangs zei, bloatware van een gebruiker zal de favoriete applicatie van een ander zijn.
