Waarom game-ontwikkelaars niet transparanter zijn over hun projecten

Inhoudsopgave:

Krijg meer PlayStation
Sony PlayStation

Waarom zijn ontwikkelaars niet transparanter over de projecten waaraan ze de komende jaren werken? Waarom kondigen ze niet officieel aan dat het spel waarvan we weten dat het in ontwikkeling is? Waarom kunnen we niet meer zien van een game die al is aangekondigd?

Ik hoor deze vragen de hele tijd op sociale media, vooral wanneer Marvel nog een routekaart uitbrengt met hun films voor de komende vijf of zo jaren of Disney de miljoenste spin-off van Star Wars aankondigt die nog geen tien jaar zal duren. Het antwoord is genuanceerd en eenvoudig.

Er zijn allerlei redenen voor ontwikkelaars om te zwijgen over een project - zelfs een die is vrijgegeven en geen warm welkom zoals Anthem heeft ontvangen - of ze dit nu doen voor marketingdoeleinden of gewoon hun hoofd neer willen leggen en zich willen concentreren op het werk. Ik kan me de logistiek niet voorstellen die nodig is om zo'n beslissing te nemen, maar ik kan zien dat ten minste een deel ervan neerkomt op de intimidatie waarmee ontwikkelaars dagelijks worden geconfronteerd.

Een deel ervan komt neer op de intimidatie waarmee ontwikkelaars worden geconfronteerd.

Vergeet niet dat dit de community is die onlangs een Wolfenstein: Youngblood-ontwikkelaar heeft lastiggevallen om zijn Twitter-account te vergrendelen over iets waar hij geen controle over had in het spel. Het is dezelfde community die ontwikkelaars over de hele linie lastigvalt, alsof ze meer weten over de fijne kneepjes en hindernissen van game-ontwikkeling, terwijl ze in feite vrijwel niets weten - zelfs wanneer de Game Developers Conference (GDC) een heel evenement en YouTube-kanaal organiseert gewijd aan dit onderwerp waar je ontwikkelaars kunt zien praten over hun ervaringen met het maken van games.

Ik zal niet liegen, ik ken de ins en outs van game-ontwikkeling ook niet. Maar ik geef dat toe en luister naar wat ontwikkelaars erover te zeggen hebben. Ik beweer niet meer te weten.

Kijk maar eens wat er gebeurt met de kleinste, onbelangrijke aankondigingen. Indie-ontwikkelaar achter Ooblets onthulde dat zijn game een tijdlang exclusief voor Epic Games Store zou zijn, en het tweepersoonsteam werd geconfronteerd met onvoorstelbare, niet berouwvolle intimidatie en bedreigingen voor die beslissing.

Ongeacht welke reden dan ook om de Epic Games Store niet leuk te vinden (waarvan het niet de tijd noch de plaats is om ze te bespreken), is pesterij zoals dat was, en zal het altijd volledig ongerechtvaardigd zijn. Punt.

Emily Grace Buck, een voormalige Telltale-ontwikkelaar en huidig verhalend directeur van The Waylanders, is vaak openhartig over dit probleem op haar Twitter.

Mensen in de game-industrie zouden spelers vaker de andere kant kunnen laten zien als we niet geconfronteerd zouden worden met een bijna gegarandeerde aanval van bedreigingen en haat op het moment dat we het gordijn terugtrekken.

Ik heb gemerkt dat dit gevoel in de loop der jaren veel is teruggekaatst door game-ontwikkelaars in de hele industrie. De tweede iemand trekt het gordijn terug, ze worden opgewonden.

We hebben gezien hoe mensen reageren op zelfs de illusie van een downgrade, zoals wat er gebeurde met de "Puddlegate" -saga van Spider-Man op PlayStation 4. Volledige YouTube-video's zijn gewijd aan waargenomen downgrades vanaf het moment dat een game voor het eerst werd getoond tot toen deze openbaar werd uitgebracht op de markt.

Dit is een deel van het probleem met het vroeg pronken met games. Mensen nemen wat ze zien in de meest ideale, perfecte omgeving als hoe het uiteindelijke product eruit zal zien. Dit is bijna nooit het geval. Je ziet een splitsing van het spel die ontwikkelaars overuren hebben gemaakt om te zorgen voor runs en er onberispelijk uitziet. En die las maakt misschien niet eens de laatste snede.

In een ideale wereld zouden ontwikkelaars bereid zijn meer te delen over projecten waaraan ze werken, en de industrie zou er beter voor zijn. Maar is de gemeenschap daar al volwassen genoeg voor? Absoluut niet. Ik heb eerder gezegd dat er geen tekort is aan woede, teleurstelling of apathie op internet. Ik kan zeker recht op die lijst toevoegen.