Metro: exodus voor playstation 4 - praktische indrukken van e3 2018

Inhoudsopgave:

Nieuwe beginnen
In de winter
Keuze of geen keuze?
globaal
Wanneer kan ik ook aan een uittocht beginnen?
Richting nodig?

Na enkele jaren van stilte keerde Metro: Exodus terug uit zijn nucleaire bunker en is klaar om het verhaal voort te zetten dat oorspronkelijk in de romans van Dmitry Glukhovsky is bedacht. De trailers hebben tot nu toe een uitdagend opruim- en crafting-systeem beloofd dat nodig is om het gevecht in de game te voeden, maar er is veel meer dan dat.

Ik ging hands-on met Metro: Exodus op E3 2018 en leerde meer over de beloften van de game voor vrijheid voor de speler om zijn eigen pad te kiezen. In plaats van dialoogbomen voor goed of kwaad aan te bieden, wil Metro dat jouw acties ertoe doen. Ben je een vredestichter? Een ontdekkingsreiziger? Of een harteloze moordenaar? Soms wil je er een zijn, maar de keuzes die je maakt zijn niet altijd meteen duidelijk.

Nieuwe beginnen

Metro: Exodus speelt zich twee jaar na Metro: Last Light af en 23 jaar na een massale nucleaire oorlog die Rusland tot een verwoest wrak reduceerde. Je speelt als Artyom, die zich heeft aangesloten bij de Spartan Rangers in hun uittocht uit Moskou aan boord van een trein genaamd de Aurora, in de hoop een plaats te vinden om ergens in het oosten te herbouwen. Het verhaal beslaat een volledig jaar van hun reizen, beginnend in een strenge nucleaire winter en doorgaand in elk van de vier seizoenen.

Ik was vrij om een enorm gebied te verkennen zoals ik leuk vond, met dien verstande dat sommige dingen, zoals texturen of botsingen, mogelijk niet af zijn.

Mijn demo vond plaats tijdens een ontmoeting genaamd The Bridge, waar het monumentale monument was ingestort en groepen mensen (vijandig? Nee?) Kampeerden op het circuit. Om de obstakels te omzeilen, moest onze ingenieur wat werk aan de trein doen, dus werd ik de wildernis in gestuurd om te bepalen of de nabijgelegen kolonisten vrienden of vijanden waren. Maar als ik die route niet had willen nemen, hoefde ik dat ook niet!

De demo die ik kreeg was gekwalificeerd door de presentatoren was iets anders: in plaats van een nauw gefocuste en gepolijste demo van een klein segment, was ik vrij om een enorm gebied te verkennen zoals ik leuk vond, met dien verstande dat sommige dingen zoals texturen of botsingen zijn mogelijk niet voltooid. Zelfs met de kwalificatie zag de wereld er mooi, besneeuwd en divers uit ondanks het sombere terrein, hoewel ik lange laadschermen en enkele botsingsproblemen tegenkwam zoals beloofd. Ik maak me op die fronten echter geen zorgen. Metro is naar verluidt inhoud compleet, waardoor het team maar liefst acht maanden de tijd heeft om te polijsten, polijsten, polijsten.

In de winter

Ik doe graag wat me is opgedragen, dus nadat mijn partner Anna tegen me schreeuwde omdat ik het doel had genegeerd, draaide ik me om en volgde haar in een gebied met verlaten huizen, onderweg wat knutselmateriaal oppakkend. Omdat ik nog nooit een Metro-game had gespeeld, was ik blij dat het gevecht niet letterlijk elke laatste bocht rond was, hoewel ik mijn waakzaamheid moest bewaren. Metro gaat net zo veel over hoe je ervoor kiest om te communiceren met degenen die je tegenkomt als het gaat over het bestrijden van woestenij-gruwelen of degenen die willen voorkomen dat je je doelstellingen voltooit, zoals ik snel zou ontdekken.

Je kunt je een weg banen door veel in Metro: Exodus, maar je kunt ook situaties vanuit verschillende invalshoeken benaderen.

Na in een kleine boot te zijn geklommen (niet in Metro zwemmen, vertrouw me) en over een kleine watermassa te roeien kwam ik bij een vreemde, vervallen kerk, waarvan mij werd verteld dat alles goed zou zijn als ik in vrede kwam. Ik omhulde mijn wapen conform. Je kunt je een weg banen door veel in Metro: Exodus, maar je kunt ook situaties vanuit verschillende invalshoeken benaderen. Met mijn wapen opgeborgen, leidde ik mijn boot langzaam naar een bizarre kerkdienst waar de congregatie de pastoor volgde in ontcijferende technologie met luide gezangen.

Toen ik een plek naderde om aan te meren, veranderde er echter iets. Een klein meisje kwam binnen en schreeuwde tegen de gemeente dat ze ongelijk hadden en dat ze weigerde hen te geloven en rende toen de trap op. Mijn boot werd plotseling opgesloten tussen twee deuren die naar beneden vielen en ik werd gedwongen uit te stappen en het meisje de trap op te jagen. Ik was niet helemaal zeker of de congregatie van plan was me in de val te lokken, boos was op het meisje, of dat ik een verkeerde keuze had gemaakt door haar te volgen, maar ik ging naar boven en ontmoette het kind en haar moeder, die dringend hulp nodig had om ontsnappen aan de rare cultus waarin ze zich bevonden. Mij werd verteld om eerst te ontsnappen, maar met de compound nu vijandig, zou dat een uitdagende taak blijken te zijn.

Keuze of geen keuze?

Op dit moment voelde ik dat ik geen andere keus had dan te vechten. Pistoolgevechten zijn solide in Metro, en ik kreeg onderweg een aantal verschillende wapenkeuzes, maar als je niet actief benodigdheden voor het verzamelen van je uitrusting ophaalt en meer munitie creëert, zul je het slecht hebben … net zoals ik deed. Ik had geen munitie meer, net toen ik genoeg vijanden doodde om iedereen te dwingen zich over te geven, dus ik hoefde me niet bezig te houden met het al dan niet doden van de resterende vijanden, nu op hun knieën en smekend om genade. Ik vond uiteindelijk een nieuwe boot om in te ontsnappen en vertrok, Anna verzekerde me via de radio dat ze voor het meisje en haar moeder zou zorgen.

Toen ik de Aurora weer naderde, werd ik belaagd door een enorm gemuteerd zeemonster dat uit de diepte barstte en probeerde mijn boot te kapseizen. Met geen munitie meer, dacht ik zeker dat ik klaar was, maar ik werd uit het water getrokken door een andere kameraad en wees in de richting van de Aurora op het land. Daar ontmoette ik de moeder en dochter, die me een routebeschrijving naar de stad konden geven aan een ingenieur die de trein kon repareren, waar mijn demo eindelijk een time-out kreeg.

globaal

Ik heb het gevoel dat ik nauwelijks een voorproefje heb gekregen van Metro: Exodus, en dat mijn gebrek aan ervaring met andere games in de serie me misschien een beetje pijn heeft gedaan. Ik heb veel tijd besteed aan het doelloos proberen mijn doel te begrijpen, dat soms gewoon tot de demo kan worden geschreven, maar ook een gevolg kan zijn van de dichtheid van de game. Toen ik rondkeek in de besneeuwde wereld waarin ik werd afgezet, zag ik binnen een paar minuten meerdere grote en enkele minder belangrijke bezienswaardigheden, en als ik naar een van die anderen was gereisd in plaats van de rare kerk, was ik misschien een heel ander verhaal tegengekomen (waarschijnlijk tijdens het tekenen van het vuur van mijn baas op de Aurora). Ik ben nieuwsgierig om meer te weten te komen over hoe besluitvorming en verkenning van invloed zijn op dingen, want Metro zal zijn: Exodus opvallen in plaats van zijn vrij standaard, als middelenverslindende strijd.