Inhoudsopgave:
Een wereld vol sombere rode canyons. Een toren strekte zich uit in de lucht. Een wereld die wacht om weer tot leven te komen. Symphony of the Machine brengt dit alles en nog veel meer in een puzzelspel met prachtige beelden, geweldige muziek, maar soms twijfelachtige bedieningselementen. Het uitgangspunt van een mysterie gewikkeld in een toren die het weer regelt, is interessant genoeg, maar voeg aan die puzzels met lasers toe, en er is genoeg om hier in te duiken, en we hebben alle details voor jou!
Deze beoordeling werd uitgevoerd op PlayStation VR.
Een emotionele wereld
Het eerste dat opvalt wanneer Symphony of the Machine wordt geopend, is waarschijnlijk de muziek, snel gevolgd door het landschap waar je omheen bent. Hoge rode kloven die slingerende paden vormen naar een enorme toren die omhoog reikt en de lucht in gaat. Schilderijen sieren de muren om je heen, en het is echt een lust voor het oog.
Ik kan niet genoeg zeggen hoe de score van dit spel echt lagen heeft toegevoegd aan wat ik zag en deed.
De muziek is even mooi en trekt je gemakkelijk de wereld in. Er zijn geen andere personages en geen verteller om je te vertellen wat er om je heen gebeurt. In plaats daarvan is er omgevingsgeluid wanneer verschillende elementen in het spel zijn, en een zinderende melodie die over alles speelt. Ik kan niet genoeg zeggen hoe de score van dit spel echt lagen heeft toegevoegd aan wat ik zag en deed.
Terwijl je door verschillende delen van het spel gaat, lijken de kleuren echt alles tot leven te brengen. Dit komt waarschijnlijk omdat de wereld aanvankelijk in donkere aardetinten is geschilderd. Veel bruin, rood en grijs, totdat je planten tot leven begint te brengen. Dat is wanneer je meer groen begint te zien, en het verschil dat het maakt is absoluut charmant.
Het gevoel van het spel vertaalt zich heel goed in zowel de wereld om je heen en trekt je mee naar het mysterie van de toren en zijn omgeving.
Breng de wereld weer tot leven
De gameplay is echt waar de wielen van de wagen begonnen te komen in deze game. Hoewel de gameplay buitengewoon eenvoudig is, had ik een aantal serieuze problemen zodra ik begon. Omdat de game je nooit echte instructies geeft over wat je doet, hoe je het moet doen of waar je heen zou moeten gaan, word je meteen in het midden van dingen gegooid. Dit begon met een kwartier waarin ik probeerde uit te werken wat de game wilde dat ik deed, voordat ik eindelijk besefte dat ik niet goed genoeg in lijn was met de PlayStation-camera.
Het grootste deel van het spel is gebaseerd op het gebruik van spiegels om delen van deze mysterieuze toren die je hebt gevonden te activeren, samen met het bewegen van en interactie met objecten. Dit wordt echter vooral moeilijk als uw controller gewoon besluit om voor u uit te poefen. Zie, tijdens de meeste gameplay kun je je controller voor je zien zweven en hints geven over welke knoppen kunnen worden gebruikt om een actie te voltooien. En af en toe stopt het met verschijnen, meestal als je te dicht bij een item bent, of de PlayStation Camera je controller niet kan zien.
Elk deel van de toren waarmee u communiceert, heeft een andere functie voor een weerpatroon.
Als je eenmaal weet hoe de game werkt, is het vrij eenvoudig en kun je met een Dualshock 4 of PlayStation Move-controller spelen. Je kunt het scherm draaien terwijl je stilstaat, en er is een gerichte teleportatiemethode om van de ene plaats naar de volgende te gaan. U kunt items dichter bij u in de buurt brengen en ze ook pakken en verplaatsen. Deze acties zijn belangrijk omdat het spel grotendeels gebaseerd is op het gebruik van een spiegel om met verschillende delen van de toren te communiceren met behulp van een laser die door de bovenkant van de toren schiet.
Elk deel van de toren waarmee u communiceert, heeft een andere functie voor een weerpatroon. Dit omvat wind en regen. Aangezien je aanvankelijk omringd bent door een rood, dor landschap gevuld met ravijnen, is wat water waarschijnlijk geen slechte beslissing. Een van je eerste missies in de toren is om een plant uit een zaailing te laten groeien en je moet verschillende elementen in een bepaalde volgorde activeren. Zodra je dit hebt gedaan, heb je een levende plant, klaar om te worden verplaatst naar een deel van het terras van de toren.
De puzzels liepen uiteen tussen eenvoudig en ingewikkeld.
Deze robot komt tot leven wanneer je voor het eerst de top van de toren bereikt en hij werkt als een gids als je dingen uitzoekt. Het zweeft in de buurt van waar u naartoe moet gaan of waar u mee moet communiceren, en heeft handige tekens die u aanwijzingen geven over wat uw volgende stappen zouden moeten zijn. Hoewel het hebben van die tips absoluut nuttig was, was het soms ook moeilijk om precies te begrijpen wat het wilde, of om ermee te communiceren wanneer dat nodig was.
De puzzels liepen uiteen tussen eenvoudig en gecompliceerd, want wanneer je een element met een laser activeert, verschijnt een klein geometrisch schild voor een ander element. Aanvankelijk is dit niet echt een probleem, omdat u slechts één element tegelijk hoeft te activeren. Bij de derde plant heb je te maken met een lasersplitsing in tweeën, met dubbele spiegels die worden gebruikt om te richten naar de elementen die je moet activeren.
Maar soms verdween mijn controller gewoon voor me. Hoewel dit frustrerend was, zelfs toen ik niet probeerde iets te doen, was het ronduit irritant wanneer het zou gebeuren terwijl ik probeerde rond een van mijn planten te bewegen of de hoek van een spiegel aan te passen. Even frustrerend was het proberen te communiceren met objecten. Objecten hebben de neiging terug te zweven naar hun vorige positie als u ze op bepaalde manieren verplaatst, en wanneer u probeert een bol in een voetstuk te plaatsen en dit blijft gebeuren, is het erg verleidelijk om te stoppen met woeden.
Toen de game werkte, was ik er helemaal weg van. Het was leuk, interessant en koos voor een andere benadering van hoe puzzelspellen eruit zien en aanvoelen in VR. Het punt is dat ik voor het grootste deel veel meer tijd aan mijn scherm heb besteed. Dit ging van het besef dat ik 15 minuten met het systeem had gevochten om een actie die letterlijk vijf seconden kostte om te voltooien nadat ik mijn positie had verplaatst, tot items die gewoon niet werden geregistreerd toen ik probeerde ermee te communiceren. Elk nieuw probleem was zelfs nog frustrerender dan het vorige, en als je niet eens kunt communiceren met een puzzelspel, kan dit het plezier gemakkelijk uitputten. Zo voelde het tenminste voor mij.
Het voelde alsof een van de grootste problemen was het aanraken en manipuleren van items in de ruimte, terwijl je moest draaien om lasers aan te passen. Ik zeg dit specifiek omdat ik zo bleef draaien dat de camera de headset niet meer kon zien en ik het item zou verliezen. Na ongeveer twintig minuten omgaan met lasers was ik eraan gewend geraakt om mijn touchpad te gebruiken om te draaien, maar het was niet altijd haalbaar om dat te doen om de beste hoek te krijgen.
Conclusie
Symphony of the Machine is een game die prima een interessante gameplay-ervaring levert. Als het goed werkt, is het leuk en uitdagend op een unieke manier die alleen VR echt goed zou kunnen doen. Het zijn echter problemen met bedieningselementen die de ervaring echt veel frustrerender kunnen maken dan belonen of leuk maken. Verkrijgbaar in de PlayStation Store voor slechts $ 19, 99, het is misschien een kijkje waard als je een fan bent van puzzelspellen.
Voors:
- Prachtig om naar te kijken
- Geweldige muzikale score
- Unieke en uitdagende puzzels
nadelen:
- soms werkt uw controller niet goed
- niet zijn waar de game wil dat je bent, kan het heel moeilijk maken
- Het ontbreken van een zelfstudie kan het leren van de game frustrerend maken
- Zie bij Steam
